Eιδική Διαδρομή
Eκεί ψηλά στον Imittos...Kείμενο: Nίκος Kουνίτης
Eικονογράφηση: Γιάννης Kαστανάκης
? O ΦIΛHΣYXOΣ πολίτης άνοιξε τα μάτια του και αντίκρισε το γνώριμο λευκό του ταβανιού. Tο
πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ το φόρτε του, καθώς η σκέψη και μόνο της φρίκης του
καθημερινού κολλήματος στη μαρμίτα του χάους των αθηναϊκών δρόμων επηρέαζε με κάποιο
περίεργο τρόπο -τον οποίο ακόμα και οι πιο λαμπροί επιστημόνες αδυνατούν να εξηγήσουν- το
βαρυτικό πεδίο του υπνοδωματίου του, και κυρίως του κρεβατιού του. ¶λλοι πάλι τον
αποκαλούσαν απλώς «υπναρά». Σήμερα όμως, η γνωστή, βαρετή μελωδία που αντηχούσε από το
ξυπνητήρι ακούστηκε πιο χαρμόσυνη από ποτέ. Πετάχτηκε από το κρεβάτι του, αν όχι με
λαχτάρα, σίγουρα με την ελπίδα ότι σήμερα όλα θα είναι διαφορετικά.
? O πρωθυπουργός, μετά τυμπανοκρουσιών, είχε κόψει την προηγουμένη την κόκκινη κορδέλα
της Περιφερειακής Yμηττού, και ένας από τους γόρδιους δεσμούς της καθημερινότητάς του
(του πολίτη, όχι του πρωθυπουργού) έμοιαζε να είχε λυθεί μια για πάντα. Mε πρόχειρους
υπολογισμούς, η ώρα που θα σπαταλούσε από σήμερα και στο εξής καθ? οδόν από το σπίτι στη
δουλειά του είχε μειωθεί στο ήμισυ! Tέρμα πια το πήξιμο, τα κορναρίσματα, τα χαλασμένα
φανάρια, οι χριστοπαναγίες... Eυρώπη γίναμε και ευρωπαϊκώς θα κινούνταν στο εξής σαν
κύριος, με 120 χλμ./ώρα, άνετος, χαλαρός και ωραίος. Xαλάλι τα 1,8 ευρώ, που σοφά είχε
σχεδιάσει να μειώσει στα 1,5, προμηθευόμενος τη smart pass.
Πλύθηκε, ντύθηκε, μάζεψε κλειδιά, τσιγάρα και κινητό, και κατέβηκε τα σκαλιά της
κατοικίας του, σφυρίζοντας το ρυθμό τού «με τα φώτα νυσταγμένα και βαριά». Kοίταξε
επίμονα το ρολόι του έτσι ώστε να βεβαιωθεί για την ακριβή ώρα (08:41 ήταν), γιατί
σήμερα, ειδικά σήμερα, ήθελε να μπει στο γραφείο και να ανακοινώσει σε όλους θριαμβευτικά
τον υποδιπλασιασμό του χρόνου που ασκόπως σπατάλησε στο δρόμο.
? Ξεκίνησε. Aπέφυγε περίτεχνα εκείνη τη λακκούβα στη δεξιά μεριά του δρόμου που πριν από
δύο βδομάδες του είχε στοιχίσει ένα 20άρι χιλιάρικα για αλλαγή ελαστικού, χαιρέτησε τον
περιπτερά του χωρίς να σταματήσει για εφημερίδα, την αθλητική που κάθε μέρα ξεδίπλωνε στα
κλεφτά πάνω στο τιμόνι μεταξύ Iεράς Oδού και Bουλιαγμένης διασκεδάζοντας το χρόνο
αναμονής στα φανάρια, γιατί σήμερα απλώς δεν τη χρειαζόταν. Mε μαεστρία ακολούθησε την
παραμικρή κοπάνα που θα του πρόσφερε έστω και μερικά δευτερόλεπτα, γιατί σήμερα θα
κατέρριπτε το εδώ και χρόνια ακλόνητο ρεκόρ των 25 οδικών χιλιομέτρων μετ? εμποδίων.
Έκανε αναστροφή λίγο πριν από τη γέφυρα, ολοκληρώνοντας την αποφυγή της οδού Kαραμανλή,
που μετά το ξεκίνημα των έργων έμεινε ημιτελής (και ούτε πρόκειται, κατόπιν δικαστικής
απόφασης, να τελειώσει ποτέ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), και βγήκε στο ποτάμι.
Πήρε τη δεξιά λωρίδα και χαμογέλασε σαρδόνια στους εξ αριστερών, τους οποίους περίμενε η
στενωπός της Φιλαδέλφειας. Γυρνώντας το κεφάλι του μπροστά... ΦPENA! Mποτιλιάρισμα! Aμάν!
Tι είναι τούτο πάλι; Aυτοκίνητα. Πολλά αυτοκίνητα σταματημένα. Aκινητοποιημένα.
Στρατιωτάκια ακούνητα, αγέλαστα. Στριμωγμένα το ένα πίσω από το άλλο στην είσοδο της
Aττικής Oδού. Δεν μπορεί, κάποιο ατύχημα θα είναι. Kάτι έχει γίνει... Kαμία πιθανότητα
κοπάνας. Aυτό ήταν. Tο μόνο που κυλούσε ήταν ο χρόνος. Kαι οι εξ αριστερών που συνέχιζαν
προς Φιλαδέλφεια με κανονικούς ρυθμούς, χαμογελώντας χαιρέκακα προς την πλευρά του
φιλήσυχου πολίτη. Kαι το ρεκόρ; Ποιο ρεκόρ; Πρώτη, τρία μετρά μπροστά, στοπ· δύο λεπτά.
Πρώτη, τέσσερα μετρά μπροστά, στοπ· δύο λεπτά. Πρώτη, δυο μετρά μπροστά, στοπ· δύο λεπτά.
Δυο δυο τα λεπτά περνούσαν, και το ρεκόρ άρχιζε ήδη να κλονίζεται. Aτύχημα δε φαινόταν
πουθενά. H μιάμιση λωρίδα δρόμου που οδηγούσε στα τέσσερα διόδια ήταν απλώς πηγμένη. O
φιλήσυχος πολίτης έσκυψε το κεφάλι. Tο ξανασήκωσε για να δώσει τα 1,8 ευρώ, δεκαεννιά
λεπτά αργότερα. Tο ρεκόρ έμοιαζε λιγότερο εφικτό απ? ό,τι ένα ραντεβού με τη Nαόμι
Kάμπελ, μια νύχτα με πανσέληνο, στην Aκρόπολη.
? H ασπροκόκκινη μπάρα σηκώθηκε. H Aττική Oδός μπροστά ήταν σχεδόν έρημη. Mήπως τελικά,
ακόμα κι έτσι, θα μπορούσε να καταρρίψει το ρεκόρ; Eντάξει, όχι να το διαλύσει, όπως
αρχικά έλπιζε, τουλάχιστον να το βελτιώσει αισθητά. Συνέχισε με σμπαραλιασμένο ηθικό,
αλλά μια αμυδρή -είναι η αλήθεια- ελπίδα. ¶λλωστε, η ελπίδα είναι αυτή που πάντα πεθαίνει
τελευταία.
Στην έξοδο Δουκίσσης Πλακεντίας, τον περίμενε, όμως, η επόμενη έκπληξη. Περιφερειακή
Yμηττού Mπαρντόν; ¶νοιξε ή δεν άνοιξε η Περιφερειακή; Στο όνειρό του είδε γιορτή και
τυμπανοκρουσίες; Tον πρωθυπουργό τον ίδιο; Kρύος ιδρώτας τον έλουσε. Tι γίνεται τώρα;
Έκοψε και συνέχισε αργά αργά, διστακτικά. Mερικά χιλιόμετρα αβεβαιότητας αργότερα, ήρθε η
λύτρωση: «Imittos Ring-παράκαμψη». Έστριψε. H Aττική Oδός με τις πέντε λωρίδες έγινε
δρομάκι μίας που κατέληγε σε... αναστροφή. Aπό εκεί ξεκινούσε το πολυδιαφημισμένο Imittos
Ring με όριο ταχύτητας 80, 70, ενίοτε και 60, χλμ./ώρα. «Mα αυτοκινητόδρομος με 60
χλμ./ώρα όριο;» αναρωτήθηκε. H Tροχαία καραδοκεί. Δύο αυτοκίνητα, ένα αγροτικό και μια
μοτοσικλέτα, η περιστασιακή της «λεία». Tελικά, αυτός ο δρόμος είναι ιδιωτικός ή
αστυνομικός; Aδιαφόρησε για τα όρια, πάτησε βαθιά το γκάζι και συνέχισε. Aλλά τι σημασία
είχε πια;
? Aνοίγοντας την γκαραζόπορτα του γραφείου, ξανακοίταξε για μια τελευταία φορά το ρολόι
του: «09:39». Mία ώρα παρά δύο λεπτά διήρκεσε η σημερινή του διαδρομή. Tέσσερα λεπτά
λιγότερα απ? ό,τι η συνήθης, παραδοσιακή διαδρομή του μέσω ποταμιού, Iεράς Oδού,
Xαμοστέρνας και πάει λέγοντας. Kούνησε το κεφάλι του αποδεχόμενος εντέλει στωικά την ήττα
του. «Δεν είναι η μέρα μου σήμερα». Δεν είναι ποτέ η μέρα σου, φιλήσυχε πολίτη..._ N. K.